غزلی بی‌نقطه برای حضرت ولی عصر روحی‌فداه

 سورۀ گُل

کرده مرا اهل درد ولولۀ روی او
آمده دام دلم سلسلۀ موی او

روی دلارای او مِهر و مدار دلم
هر سحر آواره‌ام در هوس روی او

مرهم آلام دل کی دهدم کام دل
موسِم اِحرام دل آمده در کوی او

واله او مهر و ماه، حال مرا او گواه
عود رود در سه‌گاه در حرم موی او

دل سرِ سودا رود، در ره او در رصد
سوی سُها می‌رسد لَمعه و سوسوی او

مهر و عطا می‌دهد، درد و دوا می‌دهد
عالَم و آدم همه سائل داروی او

مُلهِم و مولای ما، لؤلوی لالای ما
هم دل ما گَرد او هم سر ما گوی او

محرم اسرار ما، لولی و دلدار ما
همدم اسحار ما عکس مه روی او

در هوس وصل او می‌رود احوال عمر
در سر ما های او در دل ما هوی او

هادمِ سرمای دی، عطر گل روی وی
دعویِ کسری و کِی، سامری کوی او

سورۀ گل می‌رسد دورۀ مُل می‌رسد
مصلح کُل می‌رسد، روی همه سوی او

هادی کلّ اُمم حامل لوح و عَلَم
سوی حِرا در رَسَم می‌رود آهوی او

محمدتقی عارفیان