ابو بصير مى‏گويد: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم: مقصود از اين آيه:

وَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمانِهِمْ لا يَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ يَمُوتُ بَلى‏ وَعْداً عَلَيْهِ حَقًّا وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ‏[1]

چيست؟ فرمود: اى ابو بصير! اين آيه چه مى‏ گويد؟ عرض كردم: همانا مشركان مى‏ پنداشتند و براى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم سوگند به هم مى‏ خوردند كه خدا مرده ‏ها را زنده نكند.

حضرت عليه السّلام فرمود: مرگ بر كسى كه چنين سخنى مى‏ گويد. از آنها بپرس كه مشركان به لات و عزى سوگند مى‏ خوردند يا بخدا؟ عرض كردم: قربانت گردم تو معناى آن را به من بفهمان.

او مى‏ گويد: حضرت عليه السّلام به من فرمود: اگر چنانچه امام قائم عليه السّلام، از ما ظهور كند، خداوند جمعى از شيعيان ما را براى او زنده گرداند، كه شمشيرهايشان را حمايل مى‏ كنند، و اين خبر، به گروهى از شيعيان ما رسد كه هنوز نمرده‏ اند، و به آنها گويند: كه فلانى و فلانى و فلانى، زنده شده ‏اند و از گور در آمده ‏اند و اكنون، در خدمت امام قائم عليه السّلام هستند، و اين خبر به مردمى از دشمنان ما برسد، و آنها گويند كه: اين گروه شيعيان چه دروغ پردازند! امروز هم كه حكومت شماست باز هم دروغ مى ‏گوييد، نه بخدا اينها زنده نشدند و تا روز قيامت زنده نشوند.

حضرت عليه السّلام فرمود: خداوند سخن آنها را حكايت كرده است‏ « و با سخت‏ترين سوگندهايشان به خدا سوگند ياد كردند كه خدا كسى را كه مى ‏ميرد برنخواهد انگيخت.

آرى،[ انجام‏] اين وعده بر او حق است، ليكن بيشتر مردم نمى‏دانند»( سوره نحل/ آيه 38.)

بهشت كافى / ترجمه روضه كافى، ص: 83