بنشینید رو به روی پدرتان، دستانش را در دست بگیرید؛ تا می‌توانید در چشمانش غرق شوید.

مُدام با او عکس بگیرید، حتی اگر گلایه کند که از عکس گرفتنتان خسته شده، هرچه میتوانید عکس بگیرید تا از تمام لحظه‌های بودنش خاطره بسازید.
خودتان را در آغوشش بیاندازید و نفس بکشید لحظه لحظه‌ی حضورش در زندگیتان را و بعد دستانتان را رو به خدا بلند کنید و شُکر کنید تمام لحظه‌ها و روزهای بودنش را.
ماهایی که پدر از دست داده ایم، خیلی خوب می‌فهمیم حسرتِ یک لحظه کنارِ پدر نشستن و غرق در چشمانش شدن را. حسرت یکبار هم شده بوسیدن دست های زحمتکشش را. حسرتِ شنیدن صدای مردانه‌اش را. دیدن کفش های مَردانه‌اش در ورودی خانه، شنیدن یکبار صدای کلید انداختن پدر بر قُفل در…
قدر بدانید بودنِشان را،
جشن بگیرید حضورشان را،
همین روزها، همین عیدِ زیبا،
همین بهانه‌ی قشنگ که نامگذاری شده به روزِ پدر، همین را غنیمت بدانید، بلند شوید و بروید و بوسه بارانش کنید و قُربان صدقه‌اش بروید، به شانه‌های مردانه‌اش تکیه دهید و برای تمامِ نفس‌هایش خدا را هزار بار شکر کنید..

سمانه ملک پور