نکته‌های سیاسی آیه15 سوره نمل:

نکته اول: سیاست باید در دست صالح‌ترین افراد زمان خود باشد و احراز آن لازم است (دَاوُودَ وَسُلَيْمَانَ) و نه هر کسی که خود را سیاستمدار بداند و بخواهد امور را در دست بگیرد.

نکته دوم: خودخواهی در سیاست بی معنا است چون ممکن است دیگر مومنانی هم باشند که از آن سیاستمداران فضیلتی بیشتری از هر لحاظ داشته باشند یا اینکه هم رتبه و مساوی باشند. (فَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِّنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ).

 اساس فضیلت علم است: «فَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِّنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ» که سه معنا می‌تواند داشته باشد:
♦️اول اینکه در صورت اعطای حکم مسئولیت تواضع لازم است.
♦️دوم آنکه همه مومنین در حکومت حقی دارند.
♦️سوم آنکه در هیچ زمانی این علو مرتبه برای صاحب آن حکم نباید مشتبه شود که بر دیگران برتری دارد.

 درباره این نکته باید گفته شود که علمیت برای سیاستمدار بودن در زمانه خود به تنهای کافی نیست زیرا «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي فَضَّلَنَا» کنایه از برتری‌های دیگری غیر از علمیت است که خداوند به حضرت داوود و سلیمان داد است که به دیگر اهل علم نداده است یا بالعکس «عَلَى كَثِيرٍ مِّنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ». پس بنابراین روشن می‌شود که سیاستمداران باید ویژگی‌های دیگری نیز غیر از علمیت داشته باشند.

?نکته سوم: گفتار رهبران گذشته و رهبران آینده باید برای ذات اقدس الوهیت باشد که «قَالَا الْحَمْدُ لِلَّهِ». در همین خصوص امام خمينی(ره) در تفسیر سوره حمد اینگونه بیان فرموده است: «الحمدللّه»‏ يعنی، جميع انواع ستايش‌ها مختص به ذات مقدس الوهيت است. … چون حمد در مقابل نعمت، انعام و احسان است و منعمی جز حق در دار تحقق نيست، (پس) جميع محامد مختص او است.

?نکته چهارم: نعمت‌های ویژه برای افراد مسئولیت‌های ویژه به ارمغان می‌آورد از جمله شکر آن نعمت نه عصیان و ظلم به آن نعمت و دلیل آنکه پس از بیان «علم»، سخن از «شکر» آمده است نه فخر فروشی و عُجب، این روشن می‌شود که هر نعمتی شکری مخصوص به خودش را لازم دارد و حقیقت شکر در اینجا اولاً تنها به زبان نیست بلکه به عمل با اعضا و جوارح است و آن مشغول شدن و دعوت به طاعت‌ها و عبادت‌ها و ترک معصیت‌ها است و ثانیاً آنکه از نعمت در همان راهی که برای آن نعمت‌ها داده شده است استفاده شود.